🔐H9. Vertrouwen op niets, geloven in alles

Het is maanden na de ayahuasca ceremonie. Ik ben weer teruggestapt in het gewone leven. Of wat wij op dat moment het nieuwe ‘gewone’ noemden. Een leven tussen ziekenhuisgangen, bestralingen, natuurartsen, angsten, en tegelijk ook een leven van vertrouwen, veerkracht en moed.

Er was iets verschoven in mij. Iets blijvends.

En toch voelde ik: ik moet opnieuw gaan. De roep was er weer. Opnieuw trok ayahuasca aan me.

7 november 2018. Mijn tweede ceremonie. Waar ik de eerste keer steeds de woorden hoorde “Laat los,” klonken nu andere. “Heb vertrouwen.” Een zachte fluistering, maar zo doordringend dat ik niets anders kon dan luisteren.

Ik zag een hand die zich naar me uitstrekte. Een uitnodiging. Een gebaar van vertrouwen. Ze liet me de weg zien. Alles voelde licht, rustig, goed.

“Je hebt alles al, hè?” zei ze.

Ik lachte, een beetje beschaamd. “Nou,” grapte ik, “ik heb het eigenlijk altijd koud. Als je alles toch kunt fixen, zou je dan misschien kunnen zorgen dat ik het een keer warm krijg in m’n lijf?”

Wat een vraag, dacht ik. Ik zit hier in een ceremonie met toegang tot universele wijsheid, en ik vraag om warme voeten en handen.

Maar ze lachte. Ze vond het niet gek. Ze begreep het.

“Warm worden in je lijf,” zei ze, “werkt zoals een straalkacheltje. Zet je hem aan, dan gebeurt er meteen iets. Maar jij voelt het nog niet meteen. Toch is de warmte er. Die stroomt al. Zo werkt het ook met je voeten. Zet de knop in je hoofd op ‘warm’ en focus daarop. Je voelt de warmte vanuit je buik naar je benen stromen. Maar als je twijfelt of het werkt, schakelt het systeem zichzelf weer uit. Dan stopt de toevoer direct. Weet dat je de kachel oneindig vaak aan en uit kunt zetten. Hij gaat altijd weer aan.”

Ze keek me aan, serieus nu. “Dat werkt zo met warmte. Maar ook met geld. Met liefde. Met ontspanning. De knop mag op ‘aan’ blijven staan. Als jij blijft vertrouwen, doen wij de rest.”

Ik voelde iets openspringen in me.

“Weet exact wat je wél wilt,” fluisterde ze. “En laat de rest aan ons.”

“Verandering — of het nu gaat om warme voeten of overvloed in je leven — kost geen tijd. Vertrouw. Alles werkt als de kachel. Er is altijd momentum. Als je hem drie uur hebt aangehad en uitzet, is hij niet meteen koud. Hij moet afkoelen.”

“Dat geldt ook voor ontspanning. Voor geld. Voor liefde. Alles wat je wilt ervaren in je leven. Alles heeft momentum. Als je jarenlang in schaarste hebt gedacht, voel je niet meteen overvloed na één gedachte. Het is trainen. Maar vanaf de eerste seconde dat je de knop omzet, verander je je toekomst.”

Vanaf dat moment snapte ik het. Vertrouwen was de sleutel. Niet de controle. Niet de strategie. Maar vertrouwen. En precies dat werd het thema van alles wat volgde.

Er kwamen meer ceremonies. Allemaal met hun eigen toon, hun eigen lessen. En langzaam veranderde ik. Ik begon te leren genieten van vertragen. Van ontspannen. Van loslaten. Van niet weten. Van niet forceren.

Voor het eerst in mijn leven kon ik me herinneren dat ik niet hoefde te duwen om te groeien. Dat minder plannen, minder presteren, niet hetzelfde was als minder bereiken. En dat minder hard zijn niet betekende dat er ook minder resultaat zou zijn.

2018 had me daartoe gedwongen. Niet vanuit luxe, maar uit bittere noodzaak. De diagnose van mijn moeder liet me niet alleen rationeel snappen dat het leven eindig is, maar liet me dat tot in iedere vezel van mijn lijf voelen. Iedere ochtend stonden we op met de vraag: “Hoe lang hebben we nog samen? Wat gaan we in die tijd doen?”

Die maanden waren rauw. Een aaneenschakeling van zakelijke conflicten, het bouwen van een team, ziekenhuisbezoeken, en tussendoor het bereiken van ons vijfjarendoel samen naar Hawaii.

En door dat alles heen: een constante onderstroom van zoeken naar zachtheid, naar overgave, in een wereld waarin ik had geleerd om vooral niet ‘zwak’ te zijn. Om door te gaan. Altijd.

En dan, augustus 2019. De roep komt weer. Het leven is een sneltrein geworden. Alles raast, tot ik voel: ik moet weer. Ik moet opnieuw naar binnen keren.

Op 17 augustus lig ik opnieuw op een matje. De ruimte is donker. Alles in mij voelt zwart, zwaar, vol chaos. Ik heb geen herinnering aan deze ceremonie. Helemaal niets. De begeleiders vertelden achteraf dat ze geen contact met me kregen. Dat ik sloeg. Dat ik woedend was. Dat ik schreeuwde. Dat ik ging zitten en vervolgens mezelf keihard achterover wierp op het flinterdunne matras, keer op keer opnieuw.